Op een in de winter droog blijvende plaats wordt een kuil uitgegraven met een diepte van ongeveer een halve meter. De uitgegraven grond wordt opgehoopt langs de zijkanten van de kuil. Daardoor ontstaat een kuil van rond de 1 meter hoog.
De wanden en de bodem worden bedekt met een 10cm dikke stro laag van roggestro.
Op dit strobed worden de gave vruchten opgehoopt tot de kuil over de gehele lengte gevuld is. De vruchten worden dan weer afgedekt met langstro, riet of bladeren. Bij strenge vorst wordt deze laag afgedekt met wat grondplaggen.
Een groot voordeel van kuilbewaring is het zeer goede behoud van het vruchtvlees. De ideale bodemvochtigheid houd de vruchten in een harde vorm, stevige toestand zonder rimpeling of verschrompeling. De smaak wordt vaak door deze bewaring enigszins afgerond.
Alleen harde en stevige soorten komen in aanmerking voor inkuilen. De Keuleman en Brabandse Belleleur geven zeer goede resultaten.

Doe je een lage keulemanappels over de te bewaren aardappelen dan wordt doorschieten of verrimpeling van de aardappels voorkomen. Bij het rijpen van appels komt de stof Ethyleen-as vrij wat de scheutvorming van de appels belet.