Het geslacht Appel (Malus) bevat bomen die de algemeen bekende vruchten dragen, vooral op het noordelijk halfrond. Ook zijn er sierappels, die kleine appeltjes geven. De appel groeit in de gematigde streken.

De appel werd al 10.000 v.Chr. in Europa in het wild verzameld en al in het Nabije Oosten geteeld in 4000 v.Chr. Waarschijnlijk is de appel langs de oude zijderoute verspreid, omdat ook het genencentrum van de appel in de omgeving van deze route ligt. In Centraal-Azië komen meer dan 25 wilde appelsoorten voor, waarmee de gekweekte appel zich in de loop der eeuwen heeft gekruist. Geselecteerde rassen werden later in stand gehouden door de door Chinezen ontdekte techniek van enting. Ten tijde van de Oude Grieken en Romeinen tussen de achtste eeuw v.Chr. en de vijfde eeuw na Chr. was er een florerende teelt van appels. De Romeinen hebben deze rassen verder verspreid over West-Europa. Later is dit gevolgd door verschillende herintroducties vanuit het genencentrum. In de negentiende eeuw hadden vele steden in Europa en Nederland hun eigen rassen. Deze rassen waren zoet of halfzuur, verschillend gekleurd en met verschillende vormen en grootte. Enkele voorbeelden hiervan zijn Lunterse Pippeling, Brabantse Bellefleur, Groninger Kroon, Eijsdener Klumpke, Gronsvelder Klumpke enz. Vanuit Europa is de appel door kolonisten verder over de hele wereld verspreid. Met het verdwijnen van de hoogstamboomgaarden zijn veel rassen weer verloren gegaan. De verschillende pomologische verenigingen in Nederland proberen zoveel mogelijk oude rassen in stand te houden.

Uit een studie van wetenschappers blijkt, na DNA onderzoek, dat de appels ongeveer 60 tot 65 miljoen jaar geleden in Kazachstan zijn ontstaan uit een vrucht die als gemeenschappelijke voorouder kan worden gezien van appels, peren en andere fruitsoorten.
Kyrgyzstan of Kirgizië en de omringende landen staan bekend als de oorsprong van heel veel fruitsoorten, maar hierbij neemt de appel wel de belangrijkste plaats in. De vroegere hoofdstad van het naburige Kazachstan heet Alma Ata (nu Almaty) dat 'vader van de appel' betekent. De appel komt voor in gemengde bossen in gezelschap van andere fruitsoorten als peer, kers, pruim, abrikoos, duindoorn, olijfwilg en roos. Het gaat hier om de appel Malus sieversii, waarvan de genetische eigenschappen in vrijwel alle gedomesticeerde appels voorkomen. Op dit moment (2013) zijn er totaal zo’n 7500 soorten appels

De vlezige vrucht bestaat uit drie lagen, maar soms vormen twee of drie lagen één geheel en zijn ze afzonderlijk niet meer te herkennen. Zo zijn bij de appel het exocarp en mesocarp niet meer van elkaar te onderscheiden en vormen gezamenlijk met de opgezwollen bloembodem het vruchtvlees. Het klokhuis is het endocarp met daarin de zaadjes (pitjes) en in het midden de vaatbundel naar het steeltje.

De appel (Malus pumila) is de meest bekende soort en wordt vaak rauw genuttigd. Toepassingen in de keuken en bij bakrecepten komen ook veel voor, bijvoorbeeld in appeltaart of als garnering op pannenkoeken. Verschillende producten worden gemaakt van (onder andere) appels, zoals appelsap, appelcider, appelmoes en appelstroop.

De appel is er in vele verschillende smaken en/of aroma's. Appels met een gladde schil zijn vaak handappels. Daarentegen zijn appels met een ruwe schil vaak appels voor verwerking zoals appelmoes.

Zoete appels:
Kookappels hebben doorgaans 'zoet' in de naam: Rode Dijkmanszoet, Zoete Aagt, Zoete Campagner, Zoete Ermgaarde, Zoete Grauwe Reinette en Zoete Oranje.Behalve zoet zijn deze kookappels ook droog. Dat droge vruchtvlees maakt ze als handappel onappetijtelijk. De belangrijkste eigenschap van kookappels is dat de structuur tijdens het koken intact blijft. Kookappels zijn doorgaans lang bewaarbaar en door hun stevige structuur ook zeer geschikt om te drogen voor een nog langere gebruikstijd. Waar kookappels in tijden van armoede vaak dagelijkse kost waren, zul je ze tegenwoordig maar af en toe toepassen, zoals voor 'hete bliksem' of in jachtschotels.

In Nederland komt in het wild alleen de appel Malus sylvestris voor. De soort is te vinden in bossen en bermen, meestal verwilderd

Bewaren
Hoe lang u appelen kunt bewaren is afhankelijk van het ras en de rijpheid van de appel als u hem koopt. De houdbaarheid kan variëren van 2 dagen tot vier weken. Zomerrassen rijpen snel. De beste bewaarplaats is koel, donker en niet te droog, liefst niet in de koelkast. Appelen die op een fruitschaal in de huiskamer liggen, worden door de hoge temperatuur en de lage luchtvochtigheid snel overrijp. Bovendien produceren appelen veel ethyleen gas, wat tot gevolg heeft dat het andere fruit op de fruitschaal sneller doorrijpt.

Schoonmaken
Eet een appel gewassen, geschild, in zijn geheel of in partjes, te snijden met een appelpartjessnijder of met een scherp mes. Voor een kind is het prettig als het klokhuis er met een appelboor wordt uitgehaald. Appelen verkleuren na het schillen snel bruin, door het toevoegen van een beetje citroen- of limoensap (bijvoorbeeld in fruitsalades) is dit te voorkomen.

Voedingswaarde
Een appel zit vol met gezondheidsstoffen die een antioxidantwerking hebben en celveroudering tegengaan. De belangrijkste ervan zijn de flavonoïden. Die zitten in alle fruitsoorten maar niet in gelijke hoeveelheden. Het percentage flavonoïden hangt af van de plek die hij in de boom had. In de top en aan de buitenkant ervan ontvangen appels het meeste zonlicht. Dat bevordert niet alleen de kleur en de smaak, maar vooral ook de aanmaak van flavonoïden. Verreweg de meeste flavonoïden zitten in de schil. Dus een appel opeten met schil en al. De schil smaakt haast nog beter dan de appel zelf.
Appelen zijn ook rijk aan de mineralen kalk en ijzer, vitamine C en vezelstoffen. De calorie-arme appel komt in elk afslankdieet voor. Het dagelijks gebruik van appels zou heel gezond zijn. Door dagelijks minstens 1 appel te eten zouden de bloedvaten goed open blijven..

Gezegde
De betekenis van het gezegde 'een appeltje voor de dorst' heeft weinig met drinken te maken.
Er wordt mee bedoeld: wie wat bewaart, heeft wat voor moeilijke tijden die nog komen. Maar het is niet voor niets dat de appel in het gezegde is beland. De vrucht is een goede dorstlesser. Hij bestaat voor 80 tot 85 procent uit water.

Symbolische betekenis
Volgens een wijdverbreide anekdote bracht een vallende appel Isaac Newton, terwijl hij ook de maan zag, op het idee, dat zowel de appel als de maan aan dezelfde zwaartekracht onderhevig zijn. Dit markeerde dan een stap in zijn ontdekking van de algemene zwaartekrachtswet.